Bn/DeStem 18 december 1999
Door Berry van der Heijden
Terugkijkend is het ongelofelijk dat het allemaal met het onschuldige Big Brother is begonnen. Het is al weer twee jaar geleden dat tien mensen zich in Almere in een barak lieten opsluiten.
Sindsdien hebben we dit soort survival-of-the-fittest programma’s in alle varianten gehad. We gingen op zoek naar De Mol en keken mee in De Bus die vrijelijk door Nederland toerde enzovoort. Allemaal nog onschuldig vermaak.
Het werd al een stuk gewaagder toen vorig jaar vijftien volwassenen aan de voet van de immer onvoorspelbare vulkaan de Etna in de Steentijd werden geplaatst. De man en de vrouw die bij een uitbarsting zwaargewond raakten, kwamen er gelukkig, wat ledematen armer, weer bovenop. Dat gaf nog enig gedonder, maar uiteindelijk waren het vrijwilligers die voor de twee miljoen gingen. En het was maar een spelletje.
Maar hoe gaat dat? De commercie leeft op kijkcijfers. Het moet harder, sneller, gewaagder, want de zapper heeft de afstandsbediening op schoot. En de reclamejongens en tv-bazen houden niet van zendervluchters. Och, in het huidige jaar 2001 AD moet dit kunnen.
Dus eigenlijk schrok ik deze week niet eens toen de commerciële VARA de nieuwste verdorde cactus in de omroepwoestijn onthulde. Tien nauwgezet geselecteerde verstandelijk gehandicapten, variërend in geestelijke leeftijd van 5 tot 7 jaar, die een jaar moeten overleven in een oase in de Sahara. Maar kennelijk zijn we al zo aan dit soort wansmakelijkheden gewend geraakt dat het maatschappelijk protest binnen een week afstierf. Nou maar hopen dat die arme kandidaten het langer uithouden in de woestijn.