De dag van de nominaties. Het lijkt alsof het de bewoners niet echt bezig houdt, bijna niemand praat erover. Maar toch is ondertussen de spanning goed merkbaar. Ze zingen enthousiast en proberen zo hun zenuwen te verbergen. Door het zingen komt het gesprek al snel op hun liedje. Het succes van de single houdt hen enorm bezig. Ruud: “Het is onwerkelijk, een utopie. Zoiets lukt alleen de Beatles.” De bewoners vergeten een beetje dat de begintune van Han van Eijk waarschijnlijk de echte reden is voor het overweldigende succes.
Bart verwondert zich sowieso over het hele succes van het programma. “Er kijken misschien wel twee miljoen mensen. Denk daar eens over na. We zijn zelfs voer voor psychologen. Een voorbeeld van hoe mensen moeten samenleven.” Iedereen lacht. Ruud pakt zijn gitaar en zet nog maar eens het Big Brother-lied in.
Anouk maakt zich toch zorgen over de nominaties. Ze vraagt aan Karin en Maurice wanneer ze moeten nomineren. Ruud kapt het gesprek af, hij wil het er niet over hebben. Na het luide gezang van vanmorgen, is hij nu toch wel heel stil voor zijn doen. Het is algemeen bekend dat hij het heel moeilijk heeft met de nominaties.
Ruud pakt zijn gitaar en ploft op de bank: “Zo, daar zijn we ook weer van af.” De derde nominatie-ronde zit erop. Voor veel bewoners is het ditmaal een stuk makkelijker. Anouk en Cyrille komen er als laatste bij en moeten volgens de bewoners ook als eerste weg. En dus staan beide meisjes op de tocht om donderdag te vertrekken.
Over naar de orde van de dag. Er moet namelijk weer geld worden verdiend. De weekopdracht hiervoor is wederom een circusoefening. Minimaal vijf van de zes bewoners moeten een heel parcours van stunts, waaronder fietsen op een eenwieler, lassowerpen, springen op een pogo stick en lopen op een grote bal, goed uitvoeren. Iedereen reageert enthousiast. Karin: “Het is wel moeilijk. Vooral omdat iedereen alles moet doen.”
De inzet leidt tot een flinke discussie. De twijfel bestaat tussen 20 en 25 procent. Ruud: “Voor 25 procent moet je tenminste een beetje geconcentreerd bezig zijn.” Maurice reageert verbaast: “Zet jij je voor 20 procent niet in?” Ruud neemt uiteindelijk de leiding en gaat het rondje af; er wordt besloten tot 25 procent. De spullen worden uit het hok gehaald.
“Dit wordt een moeilijke opdracht”, zegt Cyrille, terwijl ze met het bord op een rietje bezig is. Bart klimt gelijk op de fiets, maar het lukt niet erg. “Die fiets is te laag joh.” Dan maar de loopbal. Karin heeft wel de grootste lol op de fiets. Het gaat voor geen meter. “En ik kan heel goed zonder handen fietsen thuis.” Willem ziet het nu al niet meer zitten. “Die fiets wordt niets.”
Het is een flink gestuntel in de tuin. Anouk: “Ik ga net zo lang oefenen met dit bord en rietje totdat het me lukt.” Ondertussen valt Maurice op de eenwieler op zijn gezicht. Voor de gezelligheid steekt Ruud een vuurkorf aan. De vlammen vliegen hoog op.
Na bijna een week ontdekken de bewoners de zangcapaciteiten van Cyrille. Ze dost zich uit als Pocahontas en oefent samen met Ruud (op gitaar) “Colours of the Wind” uit de gelijknamige film. Ze besluiten in de dagboekkamer een ode te brengen aan Bibi, Ruud’s dochter.
Ondertussen hangt Karin buiten op de eenwieler aan het hek. Daar moet duidelijk nog even aan gewerkt worden. Ook bij Maurice loopt het allemaal niet vlekkeloos op de fiets. Hij bijt zich er echt in vast. Steunend aan het hek in de tuin probeert hij zich deze kunst meester te maken. Op een gegeven moment neemt Bart het van hem over. Met zijn legerkisten op de eenwieler zorgt hij voor een raar aangezicht. Het gaat ook hem niet echt goed af.
Als iedereen uit de tuin is vertrokken, krijgen Anouk en Cyrille de gelegenheid de nominaties nog eens te bespreken. Het was ditmaal voor hun de eerste keer. Anouk: “Je merkt het dat de bewoners het moeilijk hebben op dit moment. Daarom kun je beter nu tegen elkaar zeggen wie je hebt genomineerd. Het kan nooit persoonlijk zijn. Maar dan ben je wel van die spanning af.” Cyrille luistert toe. Zelf had ze het ook flink moeilijk met het nomineren: “Ik had er meer moeite mee dan ik had gedacht. Ik heb er niet teveel aan zitten denken. Het moest een momentopname zijn. Hierdoor kon ik ook helemaal niet uit mijn woorden komen.”
De bal en de fiets hebben flink de angst bij de bewoners ingeboezemd. Tijd voor actie dus. Big Brother strijkt zijn hand over zijn hart. Iedereen mag bij een onderdeel worden geholpen door een ander. Maurice laat zich niet kennen. Hij is niet van de fiets af te slaan. Cyrille: “Maurice, het moet geen obsessie worden!” Anouk is niet zo gemotiveerd: “Ik vind het heel knap, maar ik heb het nu wel gehad.”
Als troost voor de nominaties beloven de bewoners Anouk om ‘s avonds een spelletje te spelen. Zij houdt ze hier aan en dus wordt Party & Co. te voorschijn gehaald. Dit onder protest van vooral Bart en Maurice. De harde kern heeft het spelletje al een keer gespeeld en waren er niet van onder de indruk. Karin sust: “Misschien is het wel veel leuker met Anouk en Cyrille erbij.” Ruud is de enige die niet meedoet. Cyrille heeft hem gemasseerd en hij is enkele uren uitgeteld. Uiteindelijk wordt hij toch wakker en strompelt de huiskamer in. Cyrille: “Zo, je bent ver weg geweest, hé !” Ruud: “Ja, het was helemaal gaaf.”
Het spel is snel afgelopen en Cyrille daagt meteen iemand uit voor een potje dammen. Ruud neemt de uitdaging graag aan. “Ik vind het spel wat we net speelden een beetje flauw”, zegt Cyrille tegen Ruud terwijl ze aan een damspel beginnen. “Dammen is leuker. Het kan verslavend zijn.”
Anouk is de eerste die naar bed gaat. Ze wil eerst nog wat lezen. Na een tijdje komt Willem bij haar kijken. “Hoe is met jou?”, vraagt hij. Het duurt niet lang voordat het gesprek over de nominatie van Anouk gaat. Anouk: “Ik voel me onwijs opgelucht. Ik verlang nu best wel weer naar huis. Deze situatie is toch het mooiste wat je kan mee maken. Met de meeste stemmen erin en de meeste stemmen eruit. Als ik donderdag thuis ben, zit ik vrijdag om zeven uur gewoon weer voor de televisie. Life goes on.” Anouk blijkt duidelijk graag naar huis te willen gaan. “Ik hoop gewoon dat ik eruit ga, omdat ik denk dat Cyrille het langer vol zal houden. Ze is iemand die heel duidelijk haar eigen mening heeft. Dat heb ik ook wel, maar ik wil de strijd niet aangaan. Cyrille is ook gekker dan mij.” Willem probeert haar op te beuren. Hij begrijpt duidelijk niet dat ze het nu al wil opgeven: “Het is beschermde verlegenheid van jou. Die tijd dat jij hier nu zit, heb jij een grotere stempel gedrukt op het geheel dan ik in de eerste twee weken heb gedaan.” De pogingen van Willem hebben weinig effect. Anouk: “Als Cyrille degene is die weggaat, ga ik er opnieuw voor vechten. Maar op dit moment zeg ik gewoon ‘laat mij maar lekker naar huis gaan’. Dan pak ik mijn studententijd weer gewoon op.”
Van al het praten krijgt Anouk zin in roken. Bart wil wel met haar meeroken in de tuin, dus staat Anouk maar weer op uit haar bed. Bart wil van haar weten hoe zij zich voelde na haar nominatie. Bart: “Toen ik voor de eerste keer had genomineerd, voelde ik me onwijs schuldig dat ik anderen had uitgekozen. Later was dit gevoel wel over toen bleek dat ik was genomineerd. Daar heb ik toen heel erg mee gezeten.” Anouk: “Ik voelde me ook opgelucht. Helemaal omdat Cyrille en ik waren genomineerd. Daarnaast heb ik iemand genomineerd die het niet erg zou vinden als hij naar huis zou moeten gaan op dit moment. Ik voel me er dus niet schuldig over.”