Menu Sluiten

Niets is wat het lijkt.

Algemeen Dagblad 5 oktober 1999
Door Jaap van Ginniken, psycholoog

De tv-programma serie Big Brother is een grote paradox: je kunt welliswaar alles zien maar niets is daarbij wat het lijkt. Net zoals de deelnemers bij de vorige opdracht een ronde van Nederland moesten rijden, zonder ooit van hun plaats te komen.

Toen de nieuwe bewoonster Mona er een paar dagen geleden bij kwam, wilde ze de groep graag meteen beter leren kennen. Maar de anderen hadden merkwaardigerwijs juist die dag gekozen, om zich allemaal te vermommen en een andere gedaante aan te nemen. Ze wilden zich dus helemaal niet laten kennen, verzetten zich zo tegen de indringster. Ze beklaagden zich er bovendien over dat Mona een onterecht voordeel had gekregen, omdat ze de eerste twee weken niet had hoeven meemaken.

Maar Mona had juist een onterecht nadeel, omdat ze die twee weken niet had mogen meemaken. Daardoor bleef ze een outsider tegenover de in-group. Mona probeerde deze horde te nemen, door meteen het enige te geven dat ze te bieden had waaraan in de groep een grote behoefte bestond, Enerzijds materieel: door extra biertjes en borrelnootjes uit te delen. Maar anderzijds vooral immaterieel: door informatie te geven over hoe het programma en de personages in de buitenwereld waren weergegeven en waargenomen.Ze leek dat bewust te doen om mensen gerust te stellen. Maar onbewust deed ze het misschien wel om onrust te stoken, en de bestaande groep uit elkaar te spelen. Degene die hoorde dat ze niet goed overkwam, wellicht zou worden weggestemd en zo de begeerde kwart miljoen gulden zou mislopen, stortte zelfs even in.

Na deze spanningen probeerde men de harmonie te herstellen, door samen een liedje te schrijven.

Het ulramoderne multimedia project van de millenium-wende verkeerde daarbij opeens in een gezapige jeugdherberg van de jaren vijftig, met de aaibare oudere Ruud in de rol van een toffe jeugdherberg vader. Dat belette overigens niet dat er plots van alles werd uitgeflapt, wat eerder onbespreekbaar was geweest. Kont rijmde op stront, en wijven op stijve. De hitsigheid liep even op. Maar ons voyeurisme stuitte meteen op zijn grenzen. Toen Bart en Sabine -tussen wie een romance werd gesuggereerd-op het bed naast elkaar gingen liggen, volgde de camera met spanning wat er zou gebeuren. Het tweetal deed het licht uit, de regie zette het infrarood aan. Het duo trok de deken helemaal over zich heen, en het spel was uit. Welterusten Nederland!