Algemeen Dagblad 20 november 1999
Afgesproken week spraken de bewoners het over wat ze zouden doen met dat kwart miljoen, als ze wonnen. Karin was de enige die zei dat ze daar nog niet over had nagedacht. Haar diepere motivatie is van een heel andere orde. Ze bekende eerder dat een tijdje geleden borstkanker bij haar was geconstateerd. Ze had geweigerd een borst te laten weghalen, maar had dat wel met haar eierstokken gedaan. Daardoor was de menopauze sterk vervroegd ingetreden en was ze zelfs een tijdje depressief geweest. Het gaat haar dus om een ultieme kwaliteitstest van het leven, van het vrouw-zijn, van het moederschap.
In het begin gedroeg ze zich als ‘een van de jongens’: er gewoon op gericht om tegenover de buitenwereld ‘ de prestatie van je leven’ neer te zetten. Maar terwijl sommige van de overgebleven mannen steeds puberaler en destructiever werden, werd zij steeds wijzer en meer steunend.
Aanvankelijk was er nog een periode van intimiteit met de veel jongere Maurice geweest. Maar zodra zij hoorde dat dit buiten als ‘overspel’ werd geconstrueerd, nam ze weer afstand. Haar man Wim toonde zich begripvol, door haar na uitleg (door Bianca en/of Mona) een fles champagne te sturen. Anderen riepen haar daarentegen op dat elastiekje los te doen, ’to let her hair down’, om zich te laten gaan.
Het zal haar achteraf goed doen te horen dat deze week in de studio een hartstochtelijk liefdesgedicht van een andere jonge bewonderaar werd voorgelezen (met de donkerbruine stem van niemand minder dan Jan van Veen, van het ultraromantische radioprogramma ‘Candlelight’). Als tegenwicht tegen een ander venijnig poeem van Karin-haatster.
Maar uiteindelijk is ze toch een gezinsmens. Karin wordt steeds onrustiger bij het naderen van de gezellige dagen in december. Ze moedigde de andere bewoners al vroeg aan om hun schoen te zetten en ging in het geheim onbenullige pakjes maken. Ze viel door de mand, doordat ze als enige als maar heel hard om haar eigen gedichtjes lachte en… zichzelf vergeten was. De gezelligheid was haar geschenk.
Het plan om volgende week duizend pakjes te maken voor het kindertehuis van het Leger des Heils is inmiddels enthousiast door alle anderen overgenomen. Ze heeft zich daarmee als alternatieve moeder van Nederland opgeworpen, een soort Beatrix. Haar man Wim hield haar kinderen bij de ‘video-boodschap’ wijselijk buiten het oog van de camera’s en besloot met ‘Tot gauw, eh…tot straks’. Een interessante verspreking.
Jaap van Ginniken, psycholoog.