Veronica Gids week 48 26 november 1999
Vijf weken in het BB-huis hebben het leven van Sabine compleet veranderd. Ze doet tot de ontknoping verslag van die ‘ gekke hectiek’.
Big Brother beheerst op dit moment mijn leven. Ik reis van hot naar her, mijn agenda zit vol, maar ik geniet er met volle teugen van. En het levert ook nog wat op! Ik leef natuurlijk volop mee met de bewoners in het BB-huis. Ook al zit er een tijdje niet meer in, ik ken die mensen nog steeds beter dan de tv-kijkers. Soms denk ik wel eens als ze iets over iemand beweren: je moest eens weten hoever je ernaast zit! Ik ben echt blij dat de mensen in heel Nederland Bart zo’n interessante jongen zijn gaan vinden. Dat had ik natuurlijk al heel gauw door. Voor mij was het meteen een bijzondere jongen, alleen kreeg je daar niet veel van te zien in de eerste weken van Big Brother.
Het zijn nog steeds rare en emotionele dagen. Zoals bijvoorbeeld die donderdag dat er in Almere heel veel mensen stonden te juichen naar me. Ik heb het gevoel dat ik er niets voor gedaan heb, maar die mensen staan er toch maar te zwaaien en te schreeuwen in de kou achter een hek. Ze leven echt mee met de bewoners van het BB-huis, dat merk ik overal. Toen ik zo kushandjes stond te blazen naar die mensen, was ik ontroerd, maar tegelijk vond ik het ook een beetje sneu. Ik kan nog niet alles bevatten wat er gebeurt. En mijn gewone leven komt maar met horten en stoten op gang.
Zo was het zaterdag eindelijk zover. Mijn vriendinnen en enkele vrienden kwamen op de borrel. Voor de eerste keer weer allemaal bij elkaar, zoals het altijd geweest is. Geen lastige vragen, lekker lachen. Vertrouwd op mijn eigen bank, tussen mijn eigen muren. Met mijn muziek op de achtergrond. Of was het de voorgrond?
Ik voelde me helemaal onbezorgd en gelukkig worden. Tot ik iemand hoorde roepen: Kom op, we gaan met z’n allen de stad in! Hier had ik op kunnen wachten natuurlijk. Ik had me voorgenomen deze stap nog even uit te stellen. Twee weken geleden stonden de camera’s me nog op te wachten in mijn stamkroeg en verkochten studenten T-shirts met mijn naam erop buiten op straat. Kijk, dat is niet lekker zorgeloos stappen natuurlijk. Het leek me niet verstandig om me daar al opnieuw te vertonen. Iedereen die weleens mijn vriendinnen heeft gezien in de Big Brother-uitzendingen, weet echter dat hun overredingskracht niet te overschatten is. Daar gingen we.
Gelukkig hadden we al wat gedronken. Toen we uiteindelijk de kroeg binnengingen, voelde ik me meteen weer thuis. Nu wist ik wat ik ook alweer gemist had die weken. Voor mijn gevoel heeft de tijd vijf weken stilgestaan. Geloof me, ik besefte dat gemis niet toen ik in het BB-huis woonde. Wat kan het lekker zijn om al die bekende koppen weer te zien en die harde muziek weer te horen! Toen de bedrijfleider ons ook nog een fles champagne aanbood was het feest compleet.
Het viel dus wel mee met die gekke hectiek. Wat mij wel elke keer opvalt, is iets heel vreemds: veel mensen spreken me aan en nog meer mensen staren me aan. Oke, dat hoort erbij. Daar heb ik helemaal geen moeite mee. Maar redelijk tot goede bekenden gedragen zich anders dan ik van ze gewend ben. Onwennig, lijken ze wel. Dat vind ik wel moeilijk. Voor mij is er niets veranderd. Ik heb zelf het gevoel een tijdje op vakantie te zijn geweest. En ik ben nu weer terug. Maar op een of andere manier zien zij dat heel anders. Wat televisie niet allemaal met je omgeving kan doen. Ik hoop dat ze snel gaan inzien dat ik dezelfde Sabine ben als een paar maanden geleden.
Tot volgende week,
Sabine