Foto: Edwin Smulders / ANP
Hoe gaat het nu met de deelnemers? Elke week publiceert Story een interview met één van hen.
Deze week: Bianca Plune, wiens leven drastisch veranderde na haar deelname.
Bianca Plune, Big Brother
In 1999 betrad Bianca Plune (51) het Big Brother-huis in Almere. Ze was reclasseringsambtenaar en wilde zelf ervaren hoe het was om ‘vast te zitten’. ‘Ik dacht echt dat Big Brother zo’n soort televisieprogramma zou worden,’ vertelt Bianca aan Story. ‘Dat je geen privacy en dergelijke zou hebben. Maar dat was het dus niet. Verre van. Ik herinner me nog dat veel psychologen in de media zich afvroegen of dit programma wel gezond was. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het níet gezond was. Het is slecht voor de mens om afgezonderd te worden. Dat zag je ook ten tijde van corona. Ik denk ook dat het verblijf in het Big Brother-huis mijn leven heeft bepaald. Ik ben een kluizenaar geworden. Het liefst trek ik me terug en heb weinig behoefte aan mensen om mij heen. Op mijn gezin na dan.’
Moeite met spontaan kletsen
Eenmaal uit het huis nam Bianca ontslag als reclasseringsambtenaar. ‘Ik werkte met zware delinquenten. Ik was te bekend om dat werk nog langer te kunnen doen. Integriteit is heel belangrijk in dat werk. Natuurlijk was ik integer, maar ik vreesde dat mijn bekendheid mij in de weg zou staan. Om dat te voorkomen ben ik weggegaan.’ Bianca vertrok naar Zeeland en woont naar eigen zeggen in een Pippi Langkous-huis. Samen met haar vriend en twee kinderen van 17 en 14. ‘We runnen een ezelhuis. Ik heb acht reuzenezels in mijn achtertuin. Mensen kunnen bij mij logeren en met de ezels wandelen. Als gasten een gesprek met me aangaan, heb ik wat tijd nodig om echt spontaan terug te kletsen. Misschien heb ik wel wat autistische trekjes. Het zit ook in de familie, maar ik denk dat mijn verblijf in het Big Brother-huis er vooral mee te maken heeft.’
Eigenlijk zouden ze iedereen moeten verplichten om psychologische nazorg te volgen, want je weet op dat moment niet welk effect het verblijf kan hebben
Psychologische nazorg
Bianca vindt het jammer dat ze achteraf niet is ingegaan op de psychologische nazorg. ‘Ze boden het aan, maar ik was 25 en dacht: ik kan het zelf wel. Eigenlijk hadden ze het gewoon moeten verplichten. Want niemand had ook maar enig idee wat de effecten van het verblijf in het Big Brother-huis zouden zijn. Maar het is wat is. Op zich heb ik een mooi en fijn leven, een prettig huis, een prachtig gezin, mijn dieren, en dat op een heerlijke plek. Maar wetende wat ik nu weet, zou ik nooit meer aan Big Brother meedoen. Destijds was ik gewoon te naïef.’
Bron: Story.nl